Happy Birthday

Happy birthday Papa Jesus! Yes, its Christmas day today and I wish to be happy. Oo na, medyo senti mode ako pero sandali lang naman siguro ito. Well, hindi mo rin naman ako masisisi noh, may pinagdadaanan ako eh. Pero nevertheless, kailangan maging masaya. Sa simpleng dahilan na gusto kong maging masaya. Marami rin namang dahilan para maging masaya eh. Una, dahil kasama ko pa si ama. Pangalawa, nahanap ko na ulit yung kanta na gustong-gusto ko nung bata pa ako. Yung theme song ng Butterfly Lovers na pinanonood ko nung high school pa ako. Pangatlo, dahil Christmas nga today. I think its enough reason to be happy.

So ayun, Merry Christmas everyone!!! :-D

Afraid For You To Change

Paano ko ba sasabihin sa'yo na ayaw kong magbago ka. Natatakot ako eh. Kasi baka ngayon na meron ka nang ibang pwede mong kausap, kasama, baka kalimutan mo na ako. Kasi kahit na bali-baliktarin natin ang mundo, hindi ko mababago ang katotohanan na magkaiba tayo. Sa lahat ng bagay magkaiba tayo. Sa ngayon, wala pa naman akong nararamdaman na pagbabago sa pakikitungo mo sa akin pero hindi ko hawak ang bukas. At hindi rin kita hawak. Walang imposible. Sana talaga hindi ka magbago. Sana ako pa rin. Kahit ganito lang tayo. Basta ako pa rin ang apple of your eyes. Pleeaasssseee?!

Apple of Your Eye

I know I am the apple of your eye here, but I know I am but a substitute for the real thing. I feel tingly all over whenever I feel your hand brush against mine. I love the way you turn your head and look at me that day in the car. I like the warmness of your eyes whenever you look at me. I just can't shake this fondness that I am feeling towards you. Even though I know I am just a temporary substitute.

Haunting Me

Hindi ko maintindihan kung bakit nitong mga huling linggo naiisip kita. Namimiss kita. At ang pinaka hindi ko matanggap ay naiiyak ako sa mga naiiisip ko. Alam kong tapos na ako sa'yo. Alam kong naka-moved on na ako. Pero ano ito? Thoughts of you are haunting me and I don't understand why. Pag naiisip kita, parang kahapon lang nangyari ang lahat. I still feel your arms around me. I can still hear your words of love echoing inside me. Minsan sumagi sa isip ko na baka you are my one true love. And then I thought "bullshit! You are not my true love. I have already moved on." Pero sa totoo lang, kapag ba naka moved on ka na sa isang past relationship, ibig bang sabihin noon hindi siya ang true love mo? Equivalent ba ng moving on ang kasiguraduhan na hindi siya ang true love mo?

Normal ba itong parte ng buhay, is this some kind of a bridge between phases of your life that while you are yearning for somebody else, at the same time you are also missing someone in your past? Or is this a perfect truth that you are in denial, and that you kept on going back to that person in your past because the one you are yearning for now cannot be yours and you are just afraid to face that truth because you don't want to feel rejected and be hurt again?

Where?

Too many things to write about, but I don't know where to start. I just want to write and write until I finish what I am supposed to finish. Until I let everything out. I do not intend to rant about useless things. But I want to release every single thing from my mind if it will lighten my burden. So many things have transpired and I cannot seem to find my first landing. I cannot say that I'm confused, more of I am disheartened of the difficulty I am now facing and some more that I will soon face. I do not know what to make of myself. Of my life. Without her, I do not know what to become of me. She has been my strength, my motivation, my purpose. When she's gone, I might as well go with her. I cannot afford to lose another person in my life, and yet I am bound to lose one. If only I can exchange my life with her, I would. If I can "transfer" a few years of my life, I would not think twice of doing it. I just want to spend a few more years with her. Without her, I wouldn't find the purpose of my existence.

Guilt Realm

I thought its my turn.
I thought finally.
I felt important.
I felt precious.
But I'm submerged.
Deep in a realm
of guilt.
Innocently, yes.
But I'm restless.
Afraid to face you.
Yet afraid to lose you.

Sorry

Sorry. Yan ang last text ko sa'yo. Hindi mo sinagot ang text ko na iyan at mas mabuti ngang ganun. Dahil kung tatanungin mo ako, mapipilitan akong sabihin ang totoo. Sorry.. kailangan kong lumayo, kahit sabi mo huwag kong putulin ang pagiging magbest natin. Sorry.. kasi im starting to fall for you. Hindi dapat eh. Nakikipagbalikan ka sa kaniya di ba kahit na ikaw naman ang nakipag break sa kaniya? Only shows na you don't really want to leave her. So ano pang gagawin ko. Ayaw ko namang saktan ang sarili ko. Better to leave. At nakakasira lang ako sa inyo. Maraming salamat ha. Sa lahat. Sorry...

I'm so sorry.. for starting to fall for you. I didn't mean to. Don't worry, if you need me, hindi kita tatalikuran. I'd still be your "best". But for now, now that you don't need me yet, I'll leave both of you alone. Wish you happiness. Sorry. Sorry...

Storm

The storm has passed.
I thought
the sun will shine.

It did not.
The clouds are here.
It rained.
A storm.
I cried.

Defriend

May natanggap akong message from you. Sabi mo tanggalin na kita sa friend's list ko at idedelete mo na din ako. Hindi ko alam kung bakit. Pero may kurot nang mabasa ko iyon. That came unexpectedly. Hindi ko alam kung ano na ang kasunod. Sasabihin mo rin ba na hindi na rin tayo maguusap? I think I have to brace myself for when that moment comes. Nanghihinayang ako sa friendship natin, higit sa lahat kung magkakaganoon nga. Sabi mo hindi sa'yo galing yun. Sa kaniya. But still, may kurot akong naramdaman.

I was about to blog sana yung nakita kong status message niya nung gabing nagtext ka sa akin. I remember saying those lines before. And somehow, I felt her. Pero tama na nga siguro. What's meant to be, will be.

Lost and Now Found

I found you. Finally, I found you. But seems to me, you are now a little different. Maybe a little happier. I don't who is that with you but I will not ask. Over the period that you made a disappearing act on me, I thought I might be going overboard. I don't want to lose control of things. And I think at this time, things might be starting to go out of hand. So I will TRY to avoid you. And I will try HARD. Habang maaga pa kailangan ko nang tumalikod. Kailangan ko nang tumakbo papalayo. I will always thank you for everything that you have done for me. For everything that you have given me. The laughs, the comfort, the time. And, at that time, even the world. Thank you for all of that. I will never forget that. And so, I will still let you know that whatever happens, I am still here. If ever you will need me, I am only here. Waiting to be needed, waiting to be missed.

Ending it?

How do you say goodbye to someone who is a friend to you? How to end something that you have been relying to for a while now? How to let go of the hand that held yours to guide you from the dark? He who led you out of the dark tunnel into the bright sidewalk. He who lent you his shoulder to lean on. He who made you smile when you were about to cry. He who made each passing day easier to bear.


Sometimes I hope for longer times back when things are how they used to be.
Sometimes I long for conversations that meant to lighten a burden.
But you know what?
What I'm really searching for is the friendship that has transpired but now I cannot seem to find.

I'm looking for my "best".

Don't Give Up On Us

Iyan ang pinapalabas sa TV kanina sa clinic nung sinamahan ko lola ko sa doctor kanina. Habang nanonood ako, naisip ko buti pa sa pelikula at palabas sa TV madalas sa hindi, alam mo na kung sino ang magkakatuluyan sa huli. Kapag ang mga tauhan ay magka-loveteam, kahit na sa umpisa ay meron na silang ibang kapartner, hindi maaaring sila ang magkatuluyan sa huli. Ang magka-loveteam pa rin ang magkakatuluyan.

Naisip ko, sana sa totoong buhay ganun din. Alam na kagad natin kung sino ang pangmatagalan at sino ang dadaan lang sa buhay natin. Sana puwedeng kapag may nakilala tayo at nakarelasyon, alam na natin kung siya ba ay dumating sa buhay natin para tayo ay turuan lang ng leksyon o panghabambuhay na siyang makakasama natin. Para kung sakali man na dumating ang panahon na magkakahiwalay kayo alam mo na kung dapat mo ba siyang iyakan ng husto o hahayaan mo na lang dahil alam mo nang hindi siya ang nakatakda para sa'yo.

Rubbing Salt to My Wound

Pag gising ko kaninang umaga, wala na ang dating sigla ko sa pagpasok. Ayaw ko nga pumasok eh. Naalala ko kasi, pangumaga ka sana ngayon, kung nandiyan ka pa. Ibang-iba ang pakiramdam. Dati, ganado ako pumasok, nakaayos... Kanina, parang wala na akong pakialam. Wala na rin pampagana, wala nang inspirasyon.

Eksaktong dalawang linggo na ang nakakalipas, masaya pa ako na ikaw ang sumalubong sa akin bago ako pumasok sa opisina. Ngayon, ni hindi na ako lumilingon dahil alam kong hindi kita makikita. May babayaran sana ako pero hindi na katulad ng dati na gustong-gusto kong bumaba para makita ka, bukas ko na lang babayaran. At para bang biro ng pagkakataon, umulan kanina bago maguwian. Bakit pa? Wala ka na. Kung nangyari sana ito 2 weeks ago, baka nakasama pa kita ulit. At parang para lalong isampal sa akin ang sitwasyon na ito, may nag-doorbell yung kapalit mo kanina, may pinapirmahan. Shet! Naisip ko lang, iyon ang iniimagine kong mangyari noon pa. 2 linggo lang ang diperensiya. Kung nauna lang sana ng dalawang linggo ang memo na iyon o kaya nahuli lang ng dalawang linggo ang inuman niyo, eh di sana nagkatugma pa ang mga pangyayari.

Nung pauwi na ako, habang naghihintay ako ng elevator, iba na ang pananaw ko. Iniimagine ko pa rin kanina na ikaw ang makikita ko pagbukas ng elevator. Para pang totoo. Pero alam kong hindi na. Hay... Iba talaga 'pag wala ka. Wala ng inspirasyon, hindi na masaya, nothing more to look forward to.

Not that MONDAY

It has exactly been a week since that day. I was wearing the same shirt, the same pants, the same socks, the same shoes, even the same bag. But you know what is the only difference? You are not there anymore. I have nothing to look forward to anymore.

I was very happy last Monday. Because you were the one who greeted me upon emerging from the elevator. Although you look tired already, you still managed to retain that boyish face. That face that I will never get tired of looking at.

Am I?

Why do I hurt when you say friends?
Why does it pain me when you call me best?

Alam ko naman na hindi pa eh. Pero bakit ganito? Hindi ko pwedeng hayaan na mangyari 'yon dahil walang sasalo. Masasaktan lang ako. Hindi ko naiintindihan, pero para akong pinagsakluban ng langit at lupa nang malaman ko ang nangyari. Hindi pa ako handa. Ni hindi ako nakapaghanda. Although oo, binigay sa akin lahat ng huling pagkakataon pero hindi pa ako handa. Ni hindi ko alam na huli na 'yon.

Mula noon, iba na ang tingin ko sa lugar na ito. Hindi na tulad ng dati. Parang wala nang sigla. Dumilim. Tumahimik. My days here will never be the same again. Ever. Iba na ang pakiramdam pag nasa ground floor ako. Iba na lalo kapag nasa elevator ako. Iba na rin ang environment kapag aalis ako. Wala nang good morning. Wala nang hi. Pero higit sa lahat, wala nang ingat. Ang laki ng pinagbago ng lugar na ito. Pero alam ko I spent almost a year happily here, because of you. Pero sana you won't disappoint me and turn out to be one of those deceiving monsters. Tanggap ko na yung bestfriend, huwag na lang sana magbago into worse.

Bestfriend

Hindi ko alam kung paano.. hindi pa ako handa na mawala ka.. Ikaw ang naging inspirasyon ko sa bawat linggo. Paano na ngayon? Hindi ko alam kung ano ang nararamdaman ko pero ang alam ko lang hindi pa kita mahal. I constantly remind myself na bestfriend kita kahit na hindi ko alam kung para sa'yo bestfriend mo rin ako. Malamang, sa papel mo lang ako bestfriend. Pero kung ano man ang totoo, at ano man ang mangyari, alam kong para sa ikabubuti nang lahat. Ngayon pa, pagkatapos na ibigay sa akin ni God ang mga hiling ng puso ko. Pero alam ko... bestfriend mo lang dapat ako. Bestfriend.

God Moves In Mysterious Ways

Hindi pa rin ako maka-get over sa mga pangyayari. Sa tuwing naaalala ko, I get amazed pa rin on how great the Lord is. Binigay Niya sa akin ang bawat pagkakataon para sa bawat pangyayaring gusto kong gawin. Sa loob ng dalawang araw, binigay Niya sa akin. Ngayon tuloy nahihiya na akong humiling sa Kaniya dahil baka sabihin Niya abusado naman ako. At isa pa, napatunayan ko na talagang nasa puso natin Siya, na minsan hindi natin kailangan hilingin dahil alam na Niya kaagad kung ano ang laman ng puso natin. At kung makakabuti ito sa atin, hindi man natin hingin, kusa Niyang ibibigay sa atin. I'm so amazed on how God works. God is good. He is the best.

Rascal Flatts - What Hurts The Most with lyrics

Last Take Care

Nung Lunes ng umaga, pagpasok ko, hindi ako nakasakay kaagad sa elevator pero ok lang kasi maaga pa naman eh. Nung nasa elevator na ako, grabe ang pawis ko. Sobrang init kasi sa labas lalo lang uminit sa elevator dahil kulob. Tiningnan ko ang reflection ko sa elevator, medyo ok pa naman ako hindi pa naman masyadong sabog ang buhok ko. Pag bukas ng pintuan, sabay labas mo sa pintuan sa stairs na katapat ng elevator. Nag good morning ako sa'yo. Nag good morning ka rin sa akin. First time nangyari iyon, masaya ako kasi at least unti-unti nang nabubuo ang schedule mo sa utak ko. Nung hapon, pinadeliver ko yung netbook ko. Hindi na dapat matutuloy iyon pero by God's grace, nadeliver siya. Gusto ko sana mga 3:30 to 4PM ideliver kasi alam kong nandoon siya sa baba ng ganong oras. Pero hindi nakaabot, pasado 4 na nung nakarating sa amin yung delivery. For some reason, hindi ko pinaakyat yung nagdeliver. Ako ang bumaba. Wala ka na nga doon. Yakap ko ang netbook ko habang naghihintay ako ng elevator, nang marinig ko ang boses mo. Bumilis ang tibok ng puso ko, malapit na ang elevator sa ground floor pero hindi pa kita nakikita. Nung nakita na kita, nakalingon ka naman sa reception dahil kausap ka ni lady guard. Ang narinig ko lang na sabi niya sa'yo magtext ka daw sa kaniya. Hindi ko alam kung kanino galing iyon, pero ayaw ko na isipin. Naka-sakay na kami sa elevator ng isa pang tenant ng sumigaw ka ng "up". Buti na lang nakahabol ka, tinabihan mo ako. Tinanong mo ako kung ano ang dala ko, nilapit ko sa'yo para makita mo. May isa pang plain box na lalagyan kaya hindi mo nakita ang laman. Tinanong mo ako kung LCD monitor ba, sabi ko netbook. Pilit mong binabasa kaya ang lapit mo na sa akin. Napansin kong hindi pala nakaharap sa'yo yung box kaya binabasa mo siya ng pabaliktad. Hinarap ko sa'yo nang mapansin ko sabay sabing "kulang ang isang buwan kong sweldo dito." Sabi mo "magkano?" "24990". Sabi mo "sa kanila naman iyan eh." Sabi ko "hindi ah, akin to." Sabay tingin ko sa'yo. Nun ko lang napansin na parang magulo ang buhok mo. Hindi ko alam kung naghilamos ka ba dahil parang damp pa ang mukha mo, unless pawis iyon. Which I doubt dahil magulo ang front side ng buhok mo. Pero in fairness, cute pa rin. Tapos sabi mo "personal?" "oo" tapos tiningnan mo ako na parang ayaw mong maniwala. Pero nakalabas na ako ng elevator kaya tinanguan na lang kita. Nung uwian na, hndi kita nakasabay. Pagbaba ko sa ground floor, nakita kita nakaupo dun sa tabi ng elevator. Matamlay. Akala ko may kung anong problema ka o may sakit ka nanaman. Yun pala bagong bunot ang ngipin mo. That night magkatext tayo pero bigla ka na lang hindi nagreply. Sabi mo naglalaba ka. After some time, nagtext ulit ako hindi mo na ako sinagot. Hindi ko alam kung bakit. Kahapon ng umaga, niyaya ako ni boss magbangko. Pagdating namin sa 4th floor, may nasilip akong nakauniporme pero nakatalikod. Naramdaman kong ikaw iyon pero hindi ako sigurado. Isa pa, naiinis ako sa'yo kasi nga bigla mo na lang ako dinedma. Habang hinihintay namin yung sasakyan na maihanda, narinig ko boses mo. May kausap ka sa kabila, hindi ako nakatiis nagsalita ako ng malakas "ang ingay ni Manango". Narinig kita, sabi mo "sino yon?" Nangiti ako pero hindi ako sumagot.Tapos lumapit ka sa side namin, nginitian kita, nakangiti kang lumapit, pero nakita mo si boss kaya nag good morning ka sa kaniya. Tapos nung nailabas na yung sasakyan habang papalapit ako pinapakiramdaman kita kasi lumalapit ka rin sa harap kung saan ako papunta. Alam kong pagbubuksan mo ako ng pintuan. Pero naunahan kita sa pintuan at habang binubuksan ko ang pintuan, tinanong kita kung tinulugan mo ako kagabi. Nakangiti ka lang all the while, at sabi mo hindi. Naisip ko, kung hindi mo ako tinulugan, ibig sabihn ba talagang hindi mo ako sinagot? Kaya inis talaga ako sa'yo. Nung nakasakay na ako, ikaw ang nagsarado ng pintuan ko at ng kay boss. Sabi ni Mang Toti, "roving ata siya. gwapo. Pero may asawa na yata, yun ang mahirap." Hindi ko alam kung bakit niya nasabi yon, hindi ko alam kung narinig ba niya nung tinanong kita kung tinulugan mo ba ako o may iba siyang napapansin o baka naman nabanggit lang niya. Nung hapon, lumabas ako ulit, pero kami na lang ni mang toti. Mga 1:20 na yata nung nakarating kami sa labas ng parking. Sa harap ulit ako umupo, naguusap kami ni Mang Toti nang paglingon ko sa kaniya, nakita kita. Dun sa dati mong pwesto, nakaupo ka pero hindi sa loob ng shed. Dun ka sa labas. 3 kayo doon. Nagtama ang mata natin pero umiwas ako ng tingin kaagad. Hindi ko alam kung nakita mo ako pero nakita kita, nakatawa kayo. Nung maguuwian na, nabasa ko ang horoscope ko, unintentionally ko nakita pero naintriga ako kaya binasa ko. Sabi niya, kung meron daw ako, imaginin ko lang daw at mangyayari. Inimagine ko na 2 lang tayo sa elevator. Nung uwian na, dahil nga sa inis pa ako sa'yo, wala na akong pakialam kung makasabay kita. Nung bumukas ang elevator sa kaliwa, alam kong si mang toti iyon dahil huminto sa 4th floor. Nung bumukas ang pintuan, nakita kita pero nakayuko ka sa logbook mo. Tinawag ako ni Mang Toti, at ang bati ko ay "late!" pero nakangiti ako. Napansin kong lumingon ka na sa akin pero kunwari hindi kita nakita. Tapos sabi mo "Hi Mam" habang nakatingin ako kay Mang Toti. Sabi ko "down" tapos biglang nagtanong si Mang Toti, kung nandon ba si boss. Sabi ko "yup". Pasara ang pintuan ng elevator noon. Nung pagbalik ni Mang Toti, I was half heartedly wishing na sana ikaw ang masakyan namin. Pero sabay na sabay kayo ng isa pang elevator. Buti na lang ikaw ang natapat sa amin. Pagbukas ng door, may isang babae na sa loob ng elevator. Naguusap kami ni Mang Toti noon, wala kang kaimik-imik. In the middle of our conversation, nakilala ni Mang Toti yung babae, at medyo kinausap niya siya. Nung finally lumabas na siya sa 2nd flr, nagumpisa akong kumanta. I was singing "Sana Maulit Muli" though hindi ko na maalala kung anong verse iyon, basta hindi yung 1st verse. Nagsalita ka, sabi mo "uwi na sila" tapos sabi ni Mang Toti "kayo kasi mamaya pa 12, ay 7" all the while, kumakanta ako. Tapos humarap ka sa akin, sabay sabi ni Mang Toti, "kinakantahan ka niya" sabay turo pa niya sa akin tapos sa'yo. Nakangiti ka, sabi ko "hindi noh" pero nakangiti rin ako at alam kong hindi ako nagblush. Tapos tamang-tama naman na bumukas na ang pintuan kaya lumabas na ako. Naguusap na ulit kami ni Mang Toti although nakaka dalawang hakbang pa lang ako mula sa elevator tapos narinig kitang sumigaw ng "ingat". Hindi na ako sumagot. Weird pero I got this feeling na huli na iyon. Pagkasakay ko, gusto kitang itext na ingat ka rin pero pride got the best of me kaya hindi na ako nagtext. Kanina, buong araw kitang hindi nakita. Nagulat na lang ako nung uwian na hindi ikaw ang nasa elevator at hindi rin yung reliever mo. Nasa jeep ako at hindi ako mapakali iba ang pakiramdam ko. Naisip ko na baka nalipat ka sa ibang bldg. Pero napansin ko rin na pati yung nasa entrance, iba ang mukha. Gusto kitang itext para tanungin ka pero naisip ko na bukas na lang. In the end, tinext pa rin kita at nalaman kong nagresign ka na, biglaan lang. Nakasagutan mo kasi yung OIC. Nalaman ko rin na naginuman kayo kagabi at napa trouble kayo. Sabi mo may bali ata ang balikat mo at maga ang pisngi mo at labi dahil nacutan ata sayo kaya pinanggigilan ka. The hell. Pano na ako ngayon? Ano na ang insipirasyon ko araw-araw para pumasok? Wala nang sisigaw ng good morning at ingat. Gusto kitang dalawin pero hindi ko kaya gawin. At alam kong mali. Nakakainis. Natatakot akong kalimutan mo ako.. Huwag ha. Pero alam mo sobrang grateful ako kay God. Alam Niyang huli na, kaya nilubos-lubos na Niya ang pagkakataon na binigay sa akin kahapon. Ingat ka ha. Ngayon pa lang miss na kita. Sana hindi mo ako kalimutan.

When a tear falls

Minsan nakakainis, ang bigat ng dala mo gustong-gusto mo umiyak pero wala ka naman mailuha. Pinipilit mong umiyak pero hindi mo magawa. Ang daming bumabagabag sa'yo. marami kang gustong sabihin pero hindi mo masabi dahil alam mong hindi tama. At siguro, alam mo rin na walang makikinig, o makakaintindi. Pero 'pag dumating yung araw na punong-puno ka na at para nang sasabog ang dibdib mo, kahit saan ka abutin ng luha, hindi mo mapipigilan. Gustuhin mo mang pigilin, hindi sapat ang lakas mo para mapatigil ang luha mo. Dadaloy at dadaloy siya, kasama ng lahat ng tiniis at naipon mong sama ng loob. Hindi mo siya mapapakiusapan na "huwag muna" aagos siya na walang pakialam kung sino ang nakakakita. Ang masama pa, habang dumadaloy siya, kasabay nun, bumabalik ang bawat sakit na tinago mo. Bawat alaala na naipon. Bawat salita na gusto mong sabihin at marinig. Bawat pagmamahal na gusto mong maramdaman at ipadama. Bawat pagkakamali na pinagsisisihan mo at gusto mong balikan para baguhin. Bawat pangarap na gusto mong mangyari pero huli na.

Yan ang pait ng bawat luha na tumutulo mula sa mga mata ko. Pigilan ko man ang isip ko, kung ano man ang laman ng puso ko, ilalabas pa rin ng luha ko. Kung kaya lang sana makita ng mga dapat na makakita ang damdamin ko sa bawat butil ng luha ko...

Its sad but I have to...

Sabi ng officemate ko, agawin daw kita. Hindi ko alam kung nagbibiro ba siya pero kung alam lang niya.. naisip ko na iyon. Pero hindi ko kaya. Malaki ang paniniwala ko sa golden rule. Hindi ko gugustohin na mangyari sa akin kaya hindi ko rin gagawin sa iba. But sometimes, I cannot help wondering kung puwede ba maging ako na lang. Pero tingin ko, hindi. Shit, I don't even know what is happening to me. I cannot even process this feeling. I know I do not love you. Its too early for that. But I know that this is not just a simple crush. Otherwise, I wouldn't be bothered to care for you that much when you were sick. I miss you. I think of you. I care for you. And silly as it may be, I get hurt. Hurt for the change in our "relationship". Pakiramdam ko kasi iniiwasan mo ako. Although, walang basehan iyon. I'm over analyzing, I know. It has always been the case. And this is what I really hate about myself. At night, before going to sleep, I pray for me to be able to move on, from Mike, and from you. Gusto kitang iwasan, pero nahihirapan ako. Namimiss ko yung treatment mo sa akin noon. Siguro kasi sa'yo ko naranasan yung hindi ko naranasan kay Mike. Siguro ganon lang ang dahilan. At kung may mas hihigit pa doon, hindi ko na alam. At sana hindi mangyari. Dahil alam kong ako lang ito. Ako nanaman. Masasaktan lang ako. Sana I get to keep you as a friend. A bestfriend maybe. Pero sana, I get to see you also as a friend only.

I want you. You make me happy. Pero I cannot. Its sad.. but I have to let you go. I have to forget whatever it is that you made me feel before. I have to see you as a friend and nothing more. Can't afford to let myself fall for someone who wouldn't catch me. It has already been too much for me. Letting you go. Even if it hurts.

Theme Songs

Nasa mall ako kanina, naghahanap ng makakainan bago ko ituloy ang gagawin ko. Paakyat ako ng escalator nang may marinig akong kanta. Nung una hindi ko pa masyadong marinig ng malinaw kung anong kanta ang tumutugtog, basta ang alam ko lang parang pamilyar ang ilang nota na naririnig ko. Nung finally medyo lumakas na ang tugtog, natauhan ako. "Everything You Do" pala yun. Theme song namin ni Mike. Nakakatawa lang dahil dati, not even once na narinig ko iyan sa kahit na saang lugar. Siguro kasi hindi naman iyon gaanong sumikat. Kaya nagulat na rin ako na narinig ko siya sa RP kanina. Although yung last phrase na lang ang narinig ko.

Isang bagay ang narealize ko. Kaya ko na nga siguro na marinig ang kanta na iyon nang hindi ako umiiyak. Ni kirot, wala akong naramdaman kanina. Hindi ko lang alam kung dahil ba iyon sa nagiisip ako ng makakainan nung marinig ko iyon o dahil sa talagang kaya ko na, o baka naman kasi last phrase lang naman ang narinig ko talaga. Hindi ko pa kasi nasusubukan na pakinggan ang theme songs namin para ma-test ko ang sarili ko kung ok na nga ba ako. Ito lang ang first time na napakinggan ko ang kanta namin at masaya ako na hindi ako naapektohan man lang. Sana nga ito ay dahil sa naka-move on na nga ako. :-)

Nanaman

Halos hindi ako nakatulog kagabi sa nalaman ko. Matagal ko nang nararamdaman at naiisip pero ayaw kong paniwalaan. Kagabi ko napatunayan na tama ako. Nasaktan ako nang malaman kong may girlfriend ka na. Ang sakit. Pero teka, bakit nga ba ako masasaktan, crush lang naman kita di ba. Halos hindi ako nakatulog kagabi. At hanggang ngayon, hindi ko makalimutan iyon. Hindi ko maintindihan kung bakit gusto mo akong tawaging "best". Ok na sana nung huli na tinawag mo ako sa pangalan ko. Pero sayang. Huli na. Hinihingi mo yung picture nating dalawa pero ayaw ko ibigay. Hindi na kailangan kasi. Aanhin mo naman yun, baka magkagulo lang.

Nasaktan ako. Pero kailangan kong iwasan ka, kahit saglit lang, para hayaan ang sarili ko na makalimot man lang. Then we'll be friends again. Maybe you can be my guy bestfriend after all. Sana nga.

Friends

Nakasabay kita sa elevator nung Lunes, hindi kita nabati kahit na binati mo ako. Pumunta ako sa dulo, sa likod mo, at sumandal. Sa malinaw na pader ng elevator, nangiti ka habang nakatingin sa akin. Tinanong kita kung bakit.

BT: Pagod na?
ako: madami akong problema
BT: pers
ako: (confused) anung pers?
BT: pers(1st) problem
ako: uuwi na si papa bukas
BT: uuwi diyan?
ako: uuwi, diyan sa amin.
BT: eh hindi ba maganda yun?
ako: hinde

Nakarating na sa ground floor ang elevator. Palabas na ako nagbabye ako sa'yo at nagthank you.

BT: mamaya, mag-open ako.
ako: cge.

Pero hindi ka nagonline. Pasaway ka. Tapos kahapon, nakasabay ulit kita. But I'm in a much better mood. Tinanong kita kung nasan ka last night. Sabi mo nakatulog ka sabay tawa. Palabas na din ako ng elevator nang nagsabi kang mamaya na lang siguro. Sabi ko ok.

Kagabi, habang naghihintay kami sa pagdating ni Papa, nagtext ka. Sabi mo hindi ka makasingit sa kapatid mo at inaantok ka na kaya matutulog ka na. Pero tinanong mo rin kung nakarating na si Papa. Touched ako noon, dahil naalala mo ang sinabi ko sa'yo. Sabi ko hindi pa nakakarating si Papa at hindi rin nga namin maintindihan kung bakit wala pa siya. Pero sabi ko rin na sige, pahinga ka na. Tapos sumagot ka, sabi mo baka may inasikaso lang tapos nag goodnight ka ulit. Sumagot ako, kahit na nagaalangan ako. Sabi ko andito na siya, kararating lang. Cge, nytnyt. Akala ko hindi ka na sasagot. Pero sumagot ka pa.

BT: san ba xa galing mam? panu yan di mo na ako kelangang ampunin mam.
ako: lam mo, kung pwede lang kita ampunin, inampun na kita. Makatulong man lang ako sa'yo kahit konti. Pasalamat ko sa'yo 4 being a frend 2 me s mga panahon na kelangan ko ng makikinig sa akin. noel, maraming salamat ha..
BT: ano ba yang sinasabi mo. ayaw mo na ba akong maging frend. daya mo.
ako: hahaha hinde noh. isa sa pinakaimportanteng natutunan ko sa buhay,kung meron k gs2 sabihin sa tao, sbhn mo n kgad. kc bka maubusan k n ng pgkktaon. malay mo d nko magsng 2m..

Sa totoo lang, I'm secretly praying na sana sa pagsagot mo sabihin mong gusto mo ako.

BT: adik ka din nuh. pazaway, wag ka ngang ganyan jan. pinagsasbe m jan.
ako: un ang 22o. d natn hawak ang mga pangyayari. 3x ko na npagdaanan yan. ayokong pagsisihan ang mga bagay na hindi ko gnawa nung my pgkkataon pko. lalim noh? hehe

Again, I'm secretly hoping na sabihin mo na ang gusto kong mabasa.

BT: jejeje, kea nga pero wag m nang bnggtin un. kinikilabtan tloy aq jeje.
ako: hahaha. wag k magalala, d kita dadalawin. hahaha. noel, frnd dn naman pla tingin m skn, pag wla tyo s (offce bldg) wag m nko twaging mam. d ako kumportble eh.
BT: weh, un ang gsto qng itawag sayo eh.maam. dalaw ka jan.
ako: bkt kelangan mam? di mo naman ako tcher. d ako boss.. meron bang frnds n mam ang twag?
BT: kc un ang feeling q eh. boss kita. na kaibigan pa.
ako: d mko boss. anu k b. parepareho lng tyong empleyado. kng frnd mko, wala dpat level. pag d n oras ng trabaho, d nko tga (office bldg) noh.

hindi ka na nagreply.

ako: anu n? bsta wag m nko tawagn mam ha. d k naman c robin padilla. hehehe.and agen,maraming salamat ha. pro d ko tnatapos ang frendshp natn ok.hehe.ingat parati ha.tnx.

Nung malaman kong frend din pala ang turing mo sa akin, nagkaroon ako ng unexplainable peace. Maraming katanungan pa rin, pero may sense of fulfillment. Although, oo, aminado ako na hindi lang sana friendship mo ang ibigay mo sa akin. Pero sabi nga di ba, "you cannot force somebody to love you, you just have to wait for that someone to realize your worth." At kung kaibigan lang ang halaga ko sa'yo, wala akong magagawa. At least, kahit konti, kahit kaibigan lang, napahalagahan mo ako. Salamat. Ng marami.

Palabas?

Marami nang nangyari mula nung unang beses niya akong sinamahan sa Rec. Area. Gustuhin ko mang isa-isahin, masyado na talagang maraming nangyari. Siguro, yung ilan sa mga tumatak sa isip ko, yung sinamahan niya ako sa roofdeck. Yung text niya sa akin the night before nung roofdeck night. Yung pagyaya niya na magpapicture kami. Yung paghawak niya sa kamay ko habang hinihintay namin yung camera na mag-shoot sa amin. Nung tinanong ko siya kung intimidating ba ako. At sinabi niyang "ok nga yun eh. Para sa akin, mas gusto ko iyon." At yung pagtitig niya sa akin ng nakangiti sabay sabing "mukhang naka-recover ka na ah." Yung pagsabi niya ng "at least successful naman siya sa trabaho niya, maganda ang future niyo." Yung pagpaamoy niya sa akin ng lemongrass na pinitas niya sa roofdeck. Yung paghawak niya sa kamay ko habang pababa na kami sa last few steps ng hagdanan sa 26th. Yung sinabi niyang ampunin ko siya pag wala na si ama dahil sinabi kong magisa na lang ako noon. Yung sinabi niyang July 1 ang birthday niya at iimbitahin niya sana ako pero walang handa. Yung pagsabi niya sa akin ng ingat bago kami maghiwalay sa ground floor. At noon ko lang naalala na nung July 1 pala na iyon, at siya ang nasa elevator, yun yung araw na may sinusulat siya sa logbook at sinisilip ko habang pilit naman niyang tinatago. Tapos nung sinara na niya yung logbook niya, hindi niya naman tinigilan ang pagpitik ng isang daliri niya sa forearm ko. Yung paghingi niya ng sorry sa ground floor habang nagpupunas siya ng pawis at yung hindi ka makatingin sa akin ng diretso at parang guilty na guilty ka. Yung pag-sigaw niya ng good morning sa akin nung umagang iyon. Yung pagtext niya sa akin para lang sabihin na nag-goodnight siya pero check op na siya kaya hindi na niya na-send. Yung pagtext niya sa akin para lang sabihin na uuwi na siya at ingat ako sa pagpasok ko. Yung sinabi niya sa aking ingat ako sabi ni John Lloyd at sinabi kong sige pakisabi kay John Lloyd thank you. Tapos sabi niya "sabi ko naman ingat ka always ah." Tapos sabi ko, "sa'yo na ba galing yan?" "yup, sa akin na." "thank you." Yung nung tinanong ko siya nung isang lunes kung bakit hindi niya ako nirereplyan at sinabi niyang wala siyang load, kinabukasan, bonggang-bonggang pagtetext ang ginawa niya sa akin. Nung nagusap ulit kami sa Rec.Area nung hapong iyon habang nagpapatila ng ulan. At ginawan ko ulit siya ng pangalawang tula at binasa ko sa kaniya. Yung ngiti niya habang pinakikinggan niya ako. Yung tinanong ko siya kung ilan na anak niya at asawa niya dahil hiningi niya sa akin ang picture niya at tinanong kung pwede bang i-tag sa fb. Tinanong ko siya kung meron ba siyang account, nang sabihin niya sa akin na wala, nag-volunteer ako na ako na lang ang gagawa pero kelangan niya ibigay sa akin ang infos niya. Kaya ko siya tinanong kung may-asawa na siya at sinabi niyang wala. Pinilit ko ang issue na to kaya sinabi kong may nakita akong singsing. Sabi niya silver, siya daw ang bumili nun. Eh ayaw kong i-let go ang topic kaya ang ginawa niya pinilit niyang kunin ang ID niya, sinikap niyang tanggalin sa lalagyan para ipakita sa akin na single ang status niya. Sabay hirit ng "ikaw, gusto mo?" Nung sinabi ko naman na parang ngayon lang nagsisink-in sa akin yung kay Mike, sabi niya "akala ko ba ok ka na?" "akala ko rin" "eh wala ka nang magagawa, may asawa na siya." Na medyo mataray pa ang pagkakasabi. Sasagutin sana kita nang "eh bakit ang taray mo" pero hindi ko ginawa. Yung pagsabi ko kung anung bawal niyang kainin dahil may sipon, ubo at sinat siya. At pagkatapos niyang marinig ang lahat ng bawal, sabi niya "eh wag na lang kaya kumain." Na sinagot ko naman na "pwede naman oatmeal." At nagtawanan kami pareho. Yung pinagbuksan niya ako ng pintuan ng nakangiti papuntang hagdanan nung pababa na kami. Tinanong niya sa akin kung totoo ba na nagkasunog sa likod na bahay namin na tulad ng nasabi ko sa kaniya sa text that morning. Nung tinanong niya ako kung kaming 2 lang ni ama. At nang sabihin kong oo, sabi niya "eh di pwede akong pumunta sa inyo". At sinagot ko siya ng "goodluck na lang sa iyo kung mahanap mo." Tapos nagtanong siya kung sa sta.cruz ba. Sabi ko hindi, pinaalala ko yung naging usapan namin ni lady guard noon na tungkol sa paglrt ko sa bambang. "Pag baba ba ng Bambang, malapit na iyon sa inyo?" "oo". Tapos nung paglabas namin ng main door, sabi niya "hatid kita dun." Tapos nung may nadaanan kaming pool of water, sabi niya "mag-tsinelas ka na lang kaya" "sige, bili mo ko sa sm" at nginitian ko siya. "buong araw kang nakasapatos?" "oo, wala naman akong choice eh. alangan naman pag pinatakbo ako ni boss sabihin ko teka lang magsasapatos muna ako." Habang naglalakad na tayo sa labas, tinanong mo ako kung ilang taon na si ama. Tapos nung nakaabot na tayo sa may exit ng parking, "hanggang dito na lang ako pwede." "akala ko hanggang dun pa.. cge." Habang tinitingnan tayo nung naka-duty sa parking exit. Yung pagdating ko sa bahay, may text ka pala na sabi mo "yngat po. yung cellphone mo baka madukot." Tapos yung pagpapatulong mo sa kapatid mo na makagawa ng fb account. At pagkatapos ay sinabi mo sa akin na i-add kita. Kaya lang nung in-add na kita, sabi mo naka log out ka na. At nung sinabi kong ok, kasi in-add na kita at kailangan ko ang confirmation mo para ma-tag ko sa'yo ang picture mo eh sabi mo sige i-accept mo muna ako. And true enough, in-accept mo nga ako kagad that night. Kinabukasan, brown out na sa building. Halos alas-3 noon, nagbabasa ako ng novel sa pwesto ko, nakarinig ako ng tap sa floor. Dalawang beses na magkasunod yung unang tap, tapos isang beses yung huli. 'Pag lingon ko, nakita kita, nakangiti ka. Nginitian kita sabay tayo. Lumabas ako. Pawis na pawis ka noon, panay ang punas mo sa pawis mo gamit ang kamay mo. Tapos sabi mo nahihilo ka na kaiikot. Tapos sabi ko "sige nga, ikot ka nga." At umikot ka nga talaga. Tapos sabi ko na-tag ko na yung picture mo. Hindi mo narinig kaya biniro kita ng bingi. Tapos sabi mo habang nangingiti, kapag may sipon, nabibingi din. Tapos nagpaalaman na tayo at umalis ka na. Tapos nung Biyernes, nagpasama ako sa'yo sa 5th floor, tinext kita. Reply mo sa akin "mamaya pa after mo mag-assist sa elevator." Naghintay ako sa 5th floor pero 6:30 na wala ka pa kaya tinanong na kita kung nasaan ka na. Noon ka lang nagsabi na iikot ka pa at baka 7 ka na matapos. Nainis ako sa'yo kaya sinabi ko sa'yo na sana sinabihan mo ako. 'Pagdating ko na bahay, may 2 kang text. Nagsosorry ka. Sabi mo alam mong nagalit ako. Tapos pinaliwanag mo sa akin kung bakit hindi ka nakakababa kagad. Tapos humingi ka ng pasensiya at tinanong mo ako kung nakauwi na ba ako. Sinagot kita na oo, kakarating ko lang sa bahay. At humingi rin ako ng pasensiya na nagalit ako. At pinaliwanag ko na ayaw ko kasi ng pinaaasa ako sa wala at hindi man lang ako iniinform kung sisiputin ba ako o hindi. Pero hindi mo na ako nireplyan. Hindi na rin ako nagtext pagkatapos noon. Nitong Tuesday lang. Malakas nanaman ang ulan. Nagpatila ako sa office, dahil alam kong wala ka naman noon kaya hindi na ako bumaba ng 5th floor. Nung pasado alas-siyete na, naisip ko nang bumaba na dahil naisip ko rin na dapat nandoon ka na sa reception. Pagbaba ko, hindi ako maka-sulyap sa reception. Paglabas ko ng main door, 3 silang nakaumiporme doon sa madalas mong upuan pero hindi ko rin sila tiningnan. Conscious na ako. Tapos nung naglalakad na ako sa labas, inisip kong tumawid sa SM dahil madilim na maxado doon sa parati kong dinadaanan. Tapos nung nakatawid na ako, hindi na sana ako dadaan sa taas, sa baba na lang sana ako dadaan pero maraming nakaharang na jeep kaya naisip ko na rin umakyat. 'Pag akyat ko, naisip kong pumasok sa SM para bayaran ang bill namin pero parang may nagtutulak sa akin na wag na lang. Kaya tumuloy na lang ako. Nasa may Jollibee na ako, pababa ng hagdanan nang makita kita. Sinasalubong mo ako ng nakangiti. Yung ngiti na kumikislap ang mga mata mo. Naka zip-up ka na sleeveless. Naka-display ang defined muscles mo sa braso. Pero mukha ka pa ring bata. May dala kang payong na malaki na dilaw at tinutupi mo siya habang sinasalubong mo ako. Nang makita kita, nginitian kita. Tapos hinawakan mo ako sa kaliwang kamay sa may wrist ko. Tapos sabi ko "late ka na" "oo nga eh" "wag ka nang pumasok, lika na uwi na lang tayo." Habang hawak mo pa ang wrist ko, binitiwan mo rin ito dahil pababa na ako pero naghawakan tayo sa kamay at hinihila kita pababa pero hindi ka nagpahila. Binitiwan rin kita. All the while nakangiti tayo. Tapos sabi mo "bagong gising ka". Tapos tinanong kita kung bakit hindi mo na ako tinetext sabi mo wala kang load. Tapos sinabi ko sa'yo na hindi ako galit sa'yo ha. Tapos tumango ka lang habang nakangiti. Tapos nagpaalam na ako. Laking pasalamat ko noon kay God kasi hinayaan niyang magkita tayo. Kung napaaga lang ako ng labas hindi na kita makakasalubong. Kung doon ako sa dati kong dinadaanan tumuloy, hindi tayo magkikita. Kung sa gilid ng SM ako dumaan, hindi tayo magkakasalubong. Kung pumasok ako ng SM para magbayad, hindi kita makakausap. Ilang araw na kitang gustong makausap dahil baka iniisip mo na galit ako sa'yo kaya hindi ka rin nagtetext sa akin. Binigyan Niya ako ng pagkakataon so that I won't end up a fool. Nung gabi ding iyon, nagtext ka sa akin sabi mo hindi man lang ako naggudnyt. daya." Nireplyan kita na bakit naman ako maggugudnyt eh hindi pa naman ako matutulog. Sumagot ka ulit sabi mo malalim na ang gabi. Pahinga time na. Nagreply pa ako, at tinanong din kita na sabi ko akala ko ba wala kang load. Hindi mo na ako sinagot. Nung matutulog na ako nung gabing iyon, naggood night ako sa'yo. Kagabi, naggoodnight din ako sa'yo nagreply ka sabi mo nytnyt din. tnx. Hindi ko gets kung para saan yung tnx mo. Pero hindi na kita tinanong. Ngayon naman nabasa ko yung msg mo sa fb kahapon, nangangamusta. Nireplyan kita. Pero nakita ko rin yung sinulat mo sa wall ng kapatid mo. Na-touched ako sa pinost mo. Ang sweet mong kuya. Kaya tinext kita, tinatanong kita kung pwede akong magapply bilang kapatid mo tutal naman gusto mo magpaampon sa akin, ako na lang ang ampunin mo. Ayaw mo, ang gusto mo ako ang aampon sa'yo. At nalaman ko nang bawal ka kasi magstay sa tinutuluyan mo ngayon dahil puro pangbabae lang doon. Marami pa akong gustong malaman tungkol sa'yo. Sana mabigyan ako ng pagkakataon. Pakiramdam ko ma-drama rin ang buhay mo. Pero sana, hindi tayo magbago sa isa't-isa. At kung may mababago man, sana to its improvement lang, nothing less. Please... Pero natatakot ako na baka hindi na ako mapagbigyan ng pagkakataon. Huwag naman sana. Please... Natatakot ako na magbago ka. Please, huwag sana.

Alone

Ito nanaman ang panahon na nakakaramdam ako ng pagiisa. Hindi ako nagdradrama dahil lang sa pagaasawa niya. Gusto ko na rin matahimik. Feeling ko naman naka-moved on na rin ako. Kaya ko nang marinig ang mga kanta na dati ay hindi ko pwedeng marinig dahil paiiyakin lang ako. Although, hindi ko pa naman sinasagad ang pagtest sa sarili ko. Hindi ko pa napapakinggan ang theme songs namin. Ayaw ko pa. Mahirap na. Baka magkamali ako. Baka mali ako. At ayoko nang bumalik sa dati kong nararamdaman. I just want to be okay. Ayoko nang balikan yung feeling that I dwelt on dati.

Pero bakit ganun, kung kelan akala ko na wala pala magiging problema kay BT, bakit parang hindi pala mangyayari ang gusto ko. Oo, sabi ko noon hindi ako hihiling ng higit pa sa kung anong nararanasan ko noon, pero iyon ay dahil sa inakala kong hindi na pwede. Pero ngayong alam ko nang pwede pala, bakit parang hindi mangyayari? Bakit parang hindi naman pala ganoon ang intensiyon na? Naguguluhan ako. May mga sinasabi siya, may mga parinig siya pero bakit wala pa ring kunkretong pangyayari? Nadaya ba ako ng mata ko, ng tenga ko, ng damdamin ko? Inakala ko lang ba ang lahat dahil sa kagustuhan kong maka-move on dati? Inimagine ko lang ba ang lahat dahil sa kagustuhan kong may mabalingan? Mali nanaman ba ako ng nabalingan ng atensiyon? Am I going to suffer again? Simula nanaman ba ng cycle? Tatawanan ko nanaman ba ang sarili ko at sasabihang tanga? Pagod na ako... Hindi ko naman siya hinanap. Hindi ko rin hiniling. Hindi ako ang nauna. Hindi ako. Siya ang dumating sa buhay ko. Siya ang unang nagpapansin. Siya ang unang nagpahiwatig. Mali nanaman ba ako? Mali nanaman ba ako?

*knock*

*knock*

"looking for love..."

Pantay-pantay na Karapatan

Minsan may nakausap ako na nagsabi sa akin na karamihan daw sa mga naging karelasyon niya ay mga katulong. Ngayon naman, may narinig ako na comment tungkol sa mga 'standards' ng pakikipagrelasyon. Mula pa noong una ko'ng narinig ang tungkol sa bagay na ito, napaisip na ako. Nung panahon na iyon, ang pagkasabi niya sa akin tungkol sa mga nakarelasyon niya na mga katulong, para bang napakababa nila. Ngayon, naiisip ko, ang mga tulad ba nila na namamasukan bilang kasambahay, guard, janitor, yaya, hardinero..wala ba silang karapatan mahalin at magmahal ng mas 'nakakataas' sa kanila? Magiging nakakahiya ba ang magmamahal sa kanila? Hindi ba sila puwedeng magmahal ng isang propesyunal? Nakakahiya ba kung ang boyfriend ng isang office staff ay isang guard? Bababa ba ang tingin sa isang guro kung ang asawa niya ay isang basurero? Mawawala ba ang paggalang sa isang Manager kung ang girlfriend niya ay isang kasambahay?

Kung oo, ang ibig bang sabihin, ang mga propesyunal ay dapat na makipagrelasyon lamang sa kapwa propesyunal? Hindi sila puwedeng maiugnay sa mga taong hindi kumikita ng above minimum wage? Ito ba ay usaping kita at kakayahan nilang bumuhay ng pamilya (para sa mga lalaki) o ito ba ay usaping estado sa buhay? Kasabay ba ng taas ng posisyon mo sa trabaho, kailangan ay ganoon din ang partner mo? Mas bagay ba sa isa't-isa ang nasa iisang social class? Hindi ba puwedeng magsama ang malalayo ang estado sa buhay?

Ang pakikipagrelasyon ba ay para sa dalawang taong nagmamahalan? O para ba itong 'for public consumption'? May epekto ang bawat kilos natin sa ibang tao, totoo. Pero hanggang saan ang dapat na ikonsidera para masabing inisip din natin ang kapakanan ng mga tao sa paligid natin? Hindi ito usaping moral, at ang tanging pagbabatayan ay ang katayuan lamang sa buhay. Sa huli, ano ba ang mas matimbang, ang nararamdaman mo o ang kahihiyan mo at ng mga taong nakapaligid sa'yo?

Blessing in Disguise

Uwian na kahapon, pero ang lakas ng ulan. Saktong 5:30 nang umalis ako ng opisina kaya alam ko na hindi ko siya makikita. Pagdating ko sa baba, hindi na ako tumuloy dahil sa lakas ng ulan siguradong hindi kakayanin ng maliit kong payong. So bumalik ako sa loob at naghintay ng elevator. Yung elevator sa kanan ko tumigil sa 5th floor on its way down. I was hopeful, naisip ko baka siya na yun. I was anticipating this when the elevator door opened. Siya nga!!! Marami na kaming naipon nung dumating siya pero ako ang unang pumasok sa elevator. Nag-good afternoon siya sa akin pero ang sagot ko sa kaniya "hindi ako makauwi" pero pabulong lang. Nung sinara na niya ang pintuan, sumulyap siya sa akin. Tapos nung paakyat na kami, nakayuko lang siya, kung hindi naman nakasandal siya tapos nakapikit. Tapos siyempre ako naman, tinititigan ko lang siya. Nung makarating na kami sa 7th floor, lumabas na ako. Nararamdaman kong tinitingnan niya ako pero hindi na ako lumingon. Mahirap nang may ibang makakita. Pagpasok ko sa office, pinahiram ako nila madam ng payong. Tapos sabi ko kay Prime, hintayin ko siya sa 5th floor.

Nung pumindot na ako sa elevator, yung kaliwa ang nauuna bumaba. I was a little skeptic na hindi siya yung nandoon. Pero something inside me says it is him who's in there. Totoo nga, siya nga yung nandoon. Sabi niya good evening. Sabi ko 5th floor. Hehehe. Sabi niya "4th floor?" Sabi ko "5th... antok ka na?" "oo.." sabay sandal nanaman siya, kahit na nakatayo siya at hawak niya ang log book niya. Tapos sabi ko "hindi ako makauwi" "sabay na lang tayo" "sige! Hanggang anung oras ka?" "7" "sige, hatid mo ko?" "kasi may payong ka eh, ako wala" Eh nasa 5th floor na kami, so lumabas na ako pero nilingon ko siya "ginamit mo pa ako" sabay tawa. Tawa rin siya. Tapos tumuloy na ako sa Rec. Area.

Habang nasa Rec. Area ako, lalong lumalakas ang ulan. Habang nagpapatila ako ng ulan, I was wondering kung nasaan na siya. Kasi ang alam ko, tig-15 mins lang ang break nila kaya nagtataka ako kung nasaan na siya. 6PM na pero malakas pa rin ang ulan, although unti-unti itong humihina. I thought, baka pinapwesto siya sa kung saan. So tinext ko na si Prime na humihina na ang ulan. So habang hinihintay ko si Prime, dahil nagaayos siya ng gamit niya, nandoon lang ako. Nakatingin ako sa kanang parte, doon sa may playground part dahil doon rin ako sa side na yun umupo. Kung saan ko sinulat ang tula ko kay Noel. 6:10 na yata noon nang biglang may nagsalita sa gawing kaliwa ko "tara na." Pag lingon ko, si Noel nga. Sabi ko "wala ka bang payong?" "wala" "saan ka ba umuuwi?" "Espana" "Eh hindi dapat ulan ang problemahin mo, baha." "Oo nga pala.." Tapos upo siya sa hawakan nung upuan sa may kanan ko. "parang pinanggalingan ko rin... UST". Pause. Tapos inabot ko sa kaniya yung payong. "Balik mo na lang sa akin bukas. Wag mo kalimutan ha sa office yan eh." "Pano ka?" "Meron akong payong, kaya lang kasi cute eh kaya yung ulan kanina, hindi kakayanin. Kaya ayan, basta wag mo kalimutan bukas." "Ang sweet naman. May payong ka ha, baka wala." "Meron ako." "Patingin nga." "Meron, nasa bag ko" "Patingin nga... baka wala." "Meron nga, bakit ko naman ibibigay sa'yo yan kung wala ako di ba" Eh tamang kinuha ko yung cellphone ko sa bag at habang binubuksan ko ang bag ko, sinabi niya ulit na patingin daw kung talagang may payong ako. Kaya pinakita ko. "Dalawang beses ko lang naranasan ang baha sa UST. Pero mababaw lang." "Hanggang saan.. dito?" Tapos ginamit niya yung payong na panturo sa pantalon ko, sa may ankle. "Hindi naman, mababaw lang as in." Tapos sabi niya "ako, 2 beses ko din naranasan ang baha". Yung isang beses daw hanggang hita, tapos yung isa pati daw yung jeep ayaw nang tumuloy babalik na lang. Kaya bumalik na lang din siya. Tapos sabi niya, OT yung partner niya doon sa labas dahil hindi na siya nakapasok. Tapos tinanong ko siya kung paano ba shift nila. Sabi niya 'pag night-shift daw sila, nagli-leave na lang ng Sunday para sa day-shift. "36 hours na nga ako eh. absent yung isa." "ganon? eh anu nga pala ang ginagawa mo pag night-shift ka?" "ganun din" "eh anung niro-rove mo?" "ganun din. mga busted na ilaw...nakabukas na pintuan.." Tapos napunta usapan namin sa nung araw na naghagdanan kami. Sabi ko "ayaw mo nga maghagdanan noon eh." "Pagod na kasi ako.. nakailang balik na ako sa hagdanan. Kung mga dalawa pa lang, ok lang." "fine..." "sumama naman ako maghagdanan ah." "Oo, sa pilitan pa." "gusto ko kasi magelevator tayo." All the while na magkausap kami, kung ano-ano ang ginagawa niya sa akin with the payong. Tapos eh merong isang time na gusto ko siya kurutin rin as ganti sa mga pinaggagagawa niya sa akin. Eh sinasangga niya ako, hinawakan niya kamay ko. Pero binitiwan din niya agad nung binawi ko. Tapos sabi niya sa akin "ang sarap ng trabaho niyo, walang ginagawa. dapat mag-rove ka rin." Tapos habang magka-text kami ni Prime, sabi niya "mam, pwede... bang... mahingi... yung number niyo?" Habang sinasabi niya yan, lumilingon siya sa kanan niya, parang umiiwas ng tingin tapos pa-hina ng pa-hina yung boses niya parang nahihiya. "baket?" "para pag anu, pag kailangan ko ng tulong niyo.." "talaga naman.. ako pa ang tutulong sa'yo.." ngiti siya. "sige, imemorize mo ha." Tapos binanggit ko ng mabilis yung cp number ko. Ngiti siya, "bagalan niyo naman mam" "sige.. 0..9..2.." tawa siya ang bagal naman daw. Tapos sabi niya "0922, eh di sun kayo mam". "Hindi, tao ako." gusto nanaman niya akong kurutin. Tapos sabi niya "smart ako, pero hindi na maganda ang smart ngayon." "eh bakit ka naka-smart" "eh tinatamad akong bumili ng sun eh" "wow, parang ang layo ah." "eh diretso bahay ako mam eh" "parang ang layo ng pagbibilhan mo ah.. ilang hakbang lang ang SM." Then there was a pause.. a rather short one. Pareho lang kaming nakaupo. "kamusta na yung boyfriend niyo...yung nasa abroad ba..?" "sana hindi mo na lang tinanong.. ang bait mo talaga sa akin. Ayun kahapon ko lang nalaman, nag-asawa na daw." "pagkatapos ng lahat ganun lang? siya yung nasa abroad di ba.." "davao lang yun." "ah dun siya in-assign?" "oo" "sorry.." "ang dami kong nasayang na luha sa kaniya. Ewan ko ba, nung nalaman ko kahapon, ni hindi ako maiyak." "galit na?" "hindi." "hindi ako galit sa kaniya. lam mo, bihira lang akong magalit. Pero nakakatakot." then I elaborate a bit sa galit...

Pero ang hindi ko makalimutan, at ang pinakakinakikiligan ko... marahan niya akong kinurot sa pisngi. Sa kanan. Yung ang gamit lang niya eh yung likod ng daliri niya, pero hindi naman niya diniinan, kaya parang ang nangyari eh, hinaplos lang niya ang pisngi ko. Pero before pa niya magawa iyon, nakatingin kasi kami sa isa't-isa so alam ko na na yun ang gagawin niya pero hesitant ako. At feeling ko hesitant din siya kasi ang tagal bago tuluyang dumampi ang kamay niya sa mukha ko. Pero ang isa pang lalong nakapagpa-kilig ay yung tingin niya sa akin habang nilalapit niya ang kamay niya sa mukha ko. Ang lambing. Yun bang parang halong tuwa at hanga. Hahahaha. Tapos nabanggit niya sa akin na isang oras siyang walang ginagawa kapag ganung oras na. Dahil 'pagkatapos niya sa elevator, maghihintay na lang siya ng 7PM. Tapos nung mga 6:35 niya, sabi niya "tara.. dun na tayo sa baba." "huh? eh bakit kailangan kasama mo pa ako." sabi ko ng patawa. Tawa rin siya "sige, ok ka lang diyan?" "yup." "Anung oras ang pasok mo bukas?" para maibalik niya ang payong. "9 to 5:30. dalhin mo na lang sa breaktime." "11:30?" "12:30 to 1:30" "hindi ba 12?" "hinde." "grabe naman iyon, lipas gutom." hindi naman. tsaka mabait si boss, minsan kahit wala pang 12:30 pinapakain na niya ako." "so, bukas idadaan ko lang ito." "oo, katok ka lang." "bye.." kinawayan ko siya tapos umalis na siya.

Pag baba namin ni Prime, tamang-tama paalis na siya galing sa reception. Pero feeling ko nakita niya ako, kasi nahagip din ng mata ko siya. Tapos bumalik siya, kinausap niya yung guard sa entrance, but somehow, I feel like sinadya niyang bumalik. Then halos magkasabay kami sa entrance, palabas. Pero pinauna niya kami, pero hindi ko siya tinitingnan kunwari super busy kami ni Prime. Tapos lumabas siya, pero feeling ko talagang lumabas lang siya para tingnan kami maglakad palabas. I can feel his eyes on my back kasi. At hanggang ngayon, naaamoy ko pa ang pabango niya. Yung parang powder fresh na scent. Pero hindi overpowering. Tsalap. Hahaha.

Ayun. Tapos kaninang umaga, saktong bumaba ako, nakita ko siya, nakalimutan niya yung payong. Pasaway. Bukas na lang daw. Pero ayos lang. Masaya ako. Masayang-masaya ako.

Thanks Bibo

Inis na inis ako kay Bibo kanina. Uwian na kasi pero hindi pa ako makaalis dahil nagpapatulong siya. Although, in all honesty naman, hindi naman niya solely kasalanan. Kaya lang, sumisingit pa siya ng part ng explanation niya kung bakit hindi niya maintindihan yung interview. Ok lang naman sana, kasi kahit ako, nahirapan ako maintindihan yung sinasabi nung tao sa video, because of the poor sound quality. Kumbaga, gusto kong sabihin sa kaniya na let's just get this over and done with so that I can now go home. You have to understand, today is Friday, last day ko na makita si Noel dahil next week, night shift na ulit siya. Gusto ko lang ng pabaon. Although hindi naman sure na makikita ko siya, feeling ko you are ruining with my chances. Hindi ko na siya nakita kahapon, so kahit papaano sana gusto ko siyang makita ngayon. 5:40 pasado na yata ako nakalabas ng office. Pagdating ko sa elevator, tamang-tama malapit na sa floor namin yung elevator. I am anticipating kung makikita ko siya. Pero wala siya eh. Yung elevator naman sa kabila, yung right side, nasa tuktok pa. Habang pababa yun, nagdasal ako na sana makasabay ko si Noel. Although skeptic na ako kasi usually, 5:30 ko siya nakakasabay sa elevator.

To my surprise, true enough, nandun nga siya! Shet. Talagang hanggang ngayon, kinikilig ako. He was surprised also. He mumbled something when I entered the elevator which is quite inaudible. Kaya I think he was also taken aback. I think he said good afternoon. Well, since medyo maraming tao sa elevator, tumabi na lang ako sa kaniya. Hahaha. I pretended to read my King Tut book pero ang totoo, pinakikiramdaman ko siya. Patay malisya kami. Parang wala lang. Pero gusto ko sana siyang asarin kasi parang wala siyang kagana-gana. Then, pagdating namin sa 4th floor, may isang girl, yung nakatayo directly sa likod niya ang lalabas. So, tumayo si Noel to allow the girl to pass. Since, ayaw kong masiksik, lumabas din ako para makalabas yung girl. Nung pagpasok ko ulit, nakita kong naka-ilaw lahat ng floors mula 3rd hanggang 1st floor. So dun ako sa likod niya tumayo. Siyempre, habang nasa likod niya ako, ito na ang chance ko. Tinitigan ko likod niya. Tapos nakita ko may nakasukbit na parang revolver sa holster niya. Tapos may nakita akong pamaypay na maroon na nakasukbit sa likod niya. Being playful as I am, gusto ko sana kunin. Pero may dalawa pang tao sa elevator kaya hindi ko ginawa. Plus, alam kong may security camera sa elevator. I don't want to get both of us into trouble. At ayaw kong ma-assign siya sa ibang lugar.

Habang pababa na kami sa 3rd floor, sabi niya "ang daming station noh, mula 3rd, 2nd humihinto. Ang tagal." Sabi ko, "hindi naman masyado." Tapos,since ayaw ko mahinto ang paguusap namin, sabi ko "bakit ikaw ang nandito?" may sinabi siya pero hindi ko naintindihan. Pero alam ko na kung bakit. Tinanong ko lang para may mapagusapan kami. Hehehe. Tapos nung nakarating na kami sa 1st floor, nalito ako. Kasi yung isang guy, hindi kaagad lumabas, eh hinihintay ko siyang mauna. Tapos nung finally lumabas na yung guy, sabi ko "akala ko hindi pa eh". Bago ako tuluyang lumabas, I said "thank you". Tapos nung lumabas na ako, labas na rin siya. Lilipat yata siya sa kabila. Nakalabas na ako ng entrance nang sumigaw siya "ingat mam". Nilingon ko ulit siya at nginitian tapos i mouthed "thank you" to him. Ngiti lang siya. Then I went ahead.

Kaya ayun, kahit na nabuwisit ako kay Bibo, I have to thank him for delaying me. Kung hindi niya ako pina-stay, eh di sana wala akong pabaon. Pero ang laking pasasalamat ko talaga kay God. Pinagbibigyan Niya ako. Sana hangga't healthy pa ito, pagbigyan Niya rin ako. Gusto ko lang ma-retain yung ganito sa amin ni Noel. I will not ask for more than this. I am already satisfied yung makausap ko siya, ngitian niya ako.. Gusto ko pa rin gawin yung mock interview. Pero wala pa akong concrete plan, at hindi pa ako nakakaramdam ng strong urge. Kaya standby muna. Gaya ng sabi ko, kung iyon ang dapat na mangyari, the opportunity will arise on its own perfect timing.

Sa ngayon, maraming maraming salamat po Lord. Hay nako. Kung ganito ba naman parati ang mangyayari pagkatapos akong buwisitin ni Bibo eh di ok lang, di ba. Sarap talaga.

My Bestfriend's Wedding

I am happily devouring my bagel with cream cheese breakfast yesterday morning in the office and complimenting it with a tall cup of freshly brewed coffee while silently praying for my day to be a good one. I was already pissed on my way to work when a lady in her 40's grabbed my cab even as she has already seen me waived at it. I just prayed for a better mood for the rest of the day. It was the day after my bestfriend's birthday. I left a birthday greeting on her YM the other day because she was not online then. I was waiting for her reply yesterday because she always replies with my messages. Then I thought of just sending another birthday greeting, for assurance that she will receive it. True enough she has received it and thanked me for the greeting. I was not expecting for anything unusual then. It never occurred to me that I am going to receive a rather both pleasant, and unpleasant news.

It was after thanking me that she dropped a bomb. Her boyfriend, of whom I never met, nor seen a picture of, has proposed marriage to her the night of her birthday. I was in awe. I cannot seem to process my feelings. I cannot seem to react. I don't know how to react. She has been my bestfriend for many years now. From our high school years, even up to now that we have separated ways. She decided to leave for Hong Kong, where she came from, after graduating from college. I was not surprised with that news because we have already talked about it a few times before. I have always been thinking of the day after her college degree. In a way, I already know that she will go back to Hong Kong to work. I was already prepared, by the time that she told me about this. I have never told her, and if ever I did, I don't think I said it in a very serious manner. When she was about to leave, I remember talking with her on the phone. My voice did not sound sad, nor was the conversation became dramatic. But inside, I cannot explain what I am feeling. Its a mix of sadness, worry, and fear. I feel sad because she, my bestfriend, is leaving me. I am sad that we won't be able to go to the mall together, celebrate our birthdays together, talk endlessly on the phone, things that we shared together. I am worried because she might not come back here and just stay there for good. I am worried that I might not see her again. I am scared of losing my bestfriend. I am afraid of being alone. I am afraid of being left behind.

You see, she is the sister that I never had. She is the friend that I know will stand by me always. She is the person that I know I can run to everytime. She is the only one whom I trust with everything. She is the one whom I know I can depend on. I am afraid of going through the walks of life, alone. She is the only person, my only friend, that even though we are not talking that much, and though many things had already transpired, and though its as if walls had been built between us, the moment we talk again, its as if nothing has changed. No space and time got between us. Its as if its only yesterday that we talked last.

When she told me about the proposal, my first reply is if she has accepted the proposal. When she said yes, I got confused on how to react. Everything is in a jumble. I did not expect her to get married before me. Just like what I said to her, I always thought that I will be the first to enter marriage. It has no negative connotation, but its just because, of the two of us, I am the one who is "crazy" when in love. I am the one who is ready to give up everything for love. Or at least I thought so. She has always been the one to prioritize her studies, her dreams, over relationships. She has always been very careful. I know of her dream. How she wanted to be a licensed accountant in Hong Kong. That is why I was surprised, and honestly, a little disappointed when I learned of the news. She has not yet reached her dream. She haven't even reached halfway yet. I think of how she will be able to reach her dream, especially when a child comes along. Besides, she has only been with this guy for nine months. I know that it is not right to base a relationship on how long you have been together, but still. I know she's an intelligent lady. In fact, sometimes, I feel envious of her intelligence. I trust her to make the right decisions. And always, at that. I know that she is not like me who make stupid decisions driven by passion.

Also one of my concerns, is that she is only 24. She's still got a long way to go. She still has yet to discover many things in this world. She still has yet to experience a lot of things. I sometimes debate with myself that it is already the standard norm of marrying at the age of 24. At least it is not at the age of 20 or 21. But still. I can't seem to let go. Sometimes, I think that I might be only being bitter because I have always thought that I will be the first to get married. But no, because when my then boyfriend asked me to be with him, I refused. Because I know that I am not yet ready. Maybe, it is because I doubt that she is already ready for the married life. But of course, who am I to question her. Of all people, she is the only one who will know if she is already ready to face a new chapter of her life. I trust her to make right decisions. I know she will not enter into something that she is not prepared for. But, I'm worried. This piece of news just does not sit well with me.

I don't know, maybe I think too much. There are still too many things going on my mind, I don't know how to put everything in here. I don't even know how to continue, how to construct it. Maybe I will just blog the continuation later when I have already processed everything. This is just too much for me. Too much for me to handle, to process, and eventually say. Too many thoughts are swirling around my mind. Too many. But I know, eventually, things will clear up. I will be happy for her, when I am assured that she made the right decision. Its just that I still cannot process everything yet. I cannot seem to get myself to accept this, not yet. Maybe because, I am still in shock. When I recover, I trust that everything will turn out exactly how it should be.

Wait for my next entry. And hopefully, by the time I post the next entry, I have already gotten over the shock I'm in right now.

Interview

Masaya ako kasi nakita ko siya. Hindi ko inaasahan na makikita ko siya kasi almost before 12 noon ako bumaba para kunin yung package ni Boss. Actually binalak ko pa nga na hapon ko na lang kunin eh, pagdating ng pasado alas tres. Pero naisip ko na lang na bumaba na. So ayun pagbaba ko, andun siya sa may pintuan namin, sa entrance. Siguro siya ang nag-relieve dun sa naka-poste doon para makapag-lunch yun. Anyway, masaya ako doon. Tapos ngayon naman, nakita ko siya ulit sa Recreation Area. Nag-hi siya akin. Kinawayan ko siya. Hay... doon siya nakaupo sa tapat ng inuupuan ko, na malapit sa terrace. Naisip ko, nakakatawa ang sitwasyon namin. Ilang floors lang ang pagitan namin. Para bang isisigaw ko lang ang pangalan niya dito at maririnig na niya ako. Ewan ko, hindi ko maipaliwanag. Basta, pakiramdam ko, ang lapit lang namin. Parang abot kamay. Nakakatawa dahil alam kong hindi ko siya "maaabot". Sa simpleng dahilan na alam kong hindi na siya malaya.

May binabalak ako, gusto ko siyang makakwentuhan nang matagal-tagal, at nang kaming dalawa lang. Pero alam kong hindi mangyayari yun. Kaya naisip ko, bakit kaya hindi ako magkunwaring "iinterviewhin" ko siya? Pero hindi ako makaisip ng dahilan para interviewhin siya. Ayokong idamay ang opisina. Nagi-guilty naman akong magsinungaling sa kaniya. At, paano kung tumanggi siya? Paano kung sabihin niya sa akin na bawal sa kanila ang magpa interview? Kasi, naisip ko na kukunan ko siya ng stills at ng video na rin using my digicam. Oh di ba, hindi na ako mahihirapan na mag-stolen shot sa kaniya. hahaha. Pero sana pumayag siya. Hindi pa naman sa ngayon. At hindi ko pa alam kung kailan. Hinihintay ko pa, kapag determined na ako saka ko na isasakatuparan ito. But first, I have to think things thoroughly. I have to have a concrete plan. I have to be prepared. I have to have a plan A and a plan B. I don't know if I should go all the way for a plan C. But well.. Anyhow, I am not rushing this one. If it is meant for me to do this, then opportunity will knock on my door on its own.

Urge

Oh shit! I have been reading this blog by a waiter on the net and is being tortured by my urge to blog also. My problem is, I don't have anything to blog about, yet. Today is a holiday, and I suppose this is the week when Noel will be up in a day shift after a week of night shift. Yeah, damn. I can only blog about Noel again. Well, that's the only thing on my mind right now. He is the only one on my mind right now. I have been anticipating for the start of this new week, because as I have "researched" it seems like they rotate shifts weekly. Last week, as I conclude, is a night shift for Noel, so this week should be his day shift. As always, I look forward to this kind of schedule of his, but I know that I only have chances. I have chances to see him, maybe make small talks with him, hopefully be able to bond with him a little, but I only have chances. Circumstances are indefinite. But I still look forward for these chances. At least, I know where to look for him, and I know when. It does not deliver a 100% guarantee but I'd take chances, how small they may seem. Fuck! This crush thingy is making my head hurt a little. But I assure you, at least for now, this is the headache that I want to experience. Why? Because a single smile from him, will make any bad day of mine a whole lot better, if not perfect. Damn! I miss those smiles, along with his set of twinkling eyes. *sigh*

At 5th

Even as the leaves are swaying,
even as the wind is blowing,
I cannot resist wandering,
wondering where you are.

If I am to come everyday,
will it be you that I find?
If I am to look for you in the day,
will you be here in the night?
If I am to give in to what it seems,
will you finally admit, or simply deny?

Panakip Butas

Alam ko unfair para sa'yo kahit na wala kang kaalam-alam sa ginagawa ko. Sa'yo ako nagre-rely ng kaligayahan sa bawat araw. Ginagawa kitang panakip-butas. Unfair din ito sa akin, dahil alam kong niloloko ko lang ang sarili ko. Patunay ang nagdaang weekend. Umiyak ako dahil naiisip ko nanaman si Mike. Pero pinilit kong isipin ka para mabawasan ang lungkot ko. Pero hindi nakatulong. Masaya ako 'pag nakikita kita, pero mas nagiging masaya ako 'pag nakakausap kita. Umaabuso na actually. Dati, masaya na ako na makita ka lang. Tapos ang gusto ko na yung nagbabatian tayo. Ngayon, mas nagiging masaya na ako 'pag nakakausap kita. Pero alam mo, 'pag hindi kita nakikita, pilitin ko man ang sarili ko na maging masaya sa pamamagitan ng pag-iisip sa'yo, hindi ko magawa. Mas malakas pa rin ang epekto ni Mike. Dahil siya pa rin ang naiisip ko. At umiiyak pa rin ako 'pag naaalala ko siya.

Pero hanap-hanap kita araw-araw 'pag may pasok. Actually, muntik na akong pumunta dito nung Sabado. Para mag-shoot. At ang pinaka-importante, para makausap kita. Iniimagine ko, kung paano kaya kung magkaroon tayo ng pagkakataon na makapag-usap ng mas matagal. Ng tayo lang dalawa, ano kaya ang mga mapag-uusapan natin? Ano kaya ang mga malalaman ko tungkol sa'yo? Maaapektuhan kaya ako 'pag narinig ko na sa'yo na hindi ka na nga malaya? Sana may ganung araw noh? Sana mangyari yun, yung makausap kita ng tayong dalawa lang, ng matagal. Sana nga...

"Mamaya na lang..."

Nangoleksyon ako kanina, at sumilip ako sa may reception pagdating namin. Nasa sasakyan ako at nahagip ng mata ko na dalawa kayong naka-uniform na nandoon sa reception. Kinutoban ako na baka ikaw yun kahit na hindi ko nakita ang mukha mo. Gusto ko sana bumaba na pero alanganin na ang direksyon ng sasakyan. Nagisip kaagad ako ng paraan kung paano ako makakababa. So nag-intercom ako at tama namang may PLDT billing sa baba. Kaya bumaba ako pagkatapos kong mag-spray ng sangkatutak na pabango.

Matagal akong nandoon. Kausap ko si lady guard pero sumasali ka rin. So ngayon, alam mo na na sa Bambang ako sumasakay ng LRT. Alam mo na rin na half-chinese ako. At alam mo na rin na meron akong ni-nurse na broken heart. Nung pinaguusapan na namin si Sam, at kinikilig si lady guard dahil crush daw niya si Sam, nag-react ka. Sabi mo "kayo tlga.." tapos sabi ko, "bakit ikaw hindi mo crush si Sam?" sabi mo "hinde. ung crush ko ung kaaakyat lang." "Sino? si Mr.Tan?" "oo" tapos sabi ni lady guard "aawayin ka ni mam". All this time, sinusulyapan lang kita. Hanggang sa may nakita akong singsing nanaman. Hindi na ito plastic beads. Gold band na ito. Sa kaliwang kamay. So, okay. May asawa ka na nga.

All the time na nandun ako, nakikiramdam ka lang. Alam kong nakikinig ka. Alam kong sumusulyap ka minsan. Pero ang pinakanagpasaya sa akin, nung paalis na ako. Sabi mo "mamaya na" mahina lang yun, pero narinig ko. Nginitian lang kita habang palayo na ako at papunta ng elevator. Pag dating ko sa elevator, nanalamin ako sa may bulletin board. Pag lingon ko sa may reception, nakangiti ka sa akin.

Kahit yun lang, masayang-masaya na ako. Sayang may asawa ka na. Pero naisip ko, hindi bale na, crush lang naman kita. Kaya hindi ako dapat maapektohan. I-enjoy lang natin kung anong nangyayari ngayon. Alam naman natin ang limitasyon natin.

Nung pauwi na ako, inasam ko na makasama ka sa elevator. Pero hindi nangyari. Pero ok lang kasi pag baba ko, pag labas ko ng elevator, nandoon ka sa reception at nakatingin ka sa mga lumalabas sa elevator. Alam kong nagtama ang mga mata natin pero umiwas kagad ako ng tingin kasi nahihiya na ako sa'yo. Kung ano ano na lang ang tinanong ko kay Mang Toti para makaiwas sa tingin mo. Pero sinundan mo ako ng tingin hanggang sa makalabas ako. Kinawayan kita ng konti pero hindi mo na yata napansin. Masaya ako ngayon, dahil sa'yo. Masaya. Masaya ako.

Life's Little Surprises

Kanina, excited na excited ako maguwian. Kasi excited akong makita ka. Baka kasi ikaw ulit ang nasa elevator tulad kahapon. Sayang nga lang, may asungot sa elevator kahapon. Hindi kita na-solo. Hahaha. Pero matamlay ka kahapon. Hindi ko alam kung masakit ba ang ngipin mo o ano, kasi weird ka magsalita kahapon eh.

Kaya excited ako kanina, pero naisip ko rin, na baka katulad lang ng dati. Kasi dati, kapag nae-excite ako na maguwian sa pagaakalang makikita kita, nadi-disappoint ako eh. So kanina, akala ko mae-excite nanaman ako sa wala. Pero pag dating sa ground floor, pag bukas ng elevator, ikaw ang bumungad sa akin. Lumundag ang puso ko sa kilig. Balik ka na ulit sa dati. Hindi ka na matamlay. Cute ka na ulit. At nagniningning nanaman ang mga mata mo hindi tulad kahapon na cloudy. Sabi ko pa nga sa'yo "uuii ok na siya" eh hindi mo narinig kaya tinanong mo ako pero kausap ko si Mang Toti at hindi ko rin naman gustong may makahalata na kahit na sino na gusto kita. Kaya inilingan na lang kita nang nakangiti. Nakangiti ka rin naman eh. Pero weird kasi pati ung lady guard dun sa reception, parang nakangiti din. Hindi ko alam kung may kinalaman ba ako doon. O baka naman feeling ko lang. Kasi hindi naman ako direktang nakatingin sa kaniya eh. Just out of the corner of my eye. Pag labas ko pati yung guard dun sa may lobby door feeling ko nakatingin sa akin at pinagmamasdan ako. Hmmpp. Weird sila. Pero I don't care. Kasi nakita ulit kita. Two in a row. Ang saya ko. Talagang mahal ako ni Lord. Hehehe. Pinapasaya Niya ako. And I'm really grateful for that. Hay.. Kung hindi naman masyadong kalabisan, sana bukas ulit makasama kita sa elevator. Pero sana tayong dalawa lang. Wala lang, gusto ko lang makipag-kulitan sa'yo. Napapasaya mo kasi ako eh. Ng sobra.

Namesake

Masaya ako. Nagkaroon na kasi ng pangalan ang mukha na parati kong hinahanap at nagpapasaya sa araw ko. Hindi ko alam ulit kung bakit ko naisipang bumaba kahapon sa Recreation Area ng almost 3PM na. Basta pakiramdam ko lang nandoon ka. Gusto ko ikwento dito ang buong pangyayari pero parang masyado namang mahaba. Basta ang hindi ko lang makalimutan ay ang ngiti at tawa mo. Hindi ko maintindihan kung bakit habang naguusap tayo sa may pool area, wala ka nang ibang ginawa kung hindi ngumiti ng ngumiti at tumawa ng tumawa. Kaya nga tinanong kita kung may dumi ba ako sa mukha o mukha ba akong clown eh. Hindi ko rin makalimutan yung tingin mo sa akin habang nasa hagdanan tayo. Ang lambing ng mga tingin na iyon. Nakakatunaw. Pero isang bagay ang hindi ko makalimutan at gumugulo sa isip ko. May suot kang singsing sa kanang kamay, sa little finger. Hindi ko maintindihan dahil gawa sa beads ito. Puti at transparent na beads ang "band" at ang pinaka tuktok ay may bulaklak na disenyo na gawa sa red and black beads. Ano ito? Pero hindi bale na, basta masaya ako.

Crush lang kita. Hanggang doon lang iyon.

At kung bakit naman pagbalik ko sa opisina ay nag-ym si Christine. Tapos ay ikaw ang sumagot sa akin. Tapos, pinapatanong mo kung saan ako nagtratrabaho at anong position ko. Bakit ka nagpaparamdam pag merong extraordinary na nangyayari sa amin ni Noel? Hindi ko alam kung nararamdaman mo ba iyon o nagkakataon lang. O meron bang gustong ipahiwatig sa akin ang Diyos o sinusubukan lang ako.

Basta ang alam ko lang ineenjoy ko lang ang buhay ko. Ineenjoy ko lang kung ano man ang nangyayari sa akin ngayon. Ineenjoy ko lang si Noel. Enjoy lang. Pero alam ko ang limitasyon ko. Mahal kita at crush ko siya. Kung ano man ang mangyayari sa mga susunod pang araw, hindi ko alam. Basta yung ngayon, enjoy ako. Masaya ako. Tini-treasure ko.

Wrong Timing

Mula pa noong una kong entry, dalawa lang ang tags na nilalagay ko. Minsan sumubok akong magsulat tungkol sa iba na makakadagdag sa tags ko. Pero bigla namang naudlot dahil may nag-PM. Ngayon, sa kauna-unahang pagkakataon, madadagdagan na ng bago. Hindi ito ang unang beses na mababanggit siya dito sa blog na ito pero ngayon ko lang siya nabigyan ng sarili niyang espasyo na wala siyang kahati. Si Boy-toy. Ilang araw ko na siyang hinahanap pero bigo ako. Kanina, kalahating oras akong late. Ngarag ako, pawis na, haggard-looking. 'Pag pasok ko sa building, pinatong ko ang gamit ko sa upuan sa may elevator. Habang sinusuklay ko ng daliri ko ang buhok ko, napa-lingon ako sa reception. Shet na malupet! Saktong napalingon ka sa direksyon ko. Nakatingin ka lang sa akin kaya kinawayan kita at binigyan ng ngiting matipid. Kinawayan mo rin ako at nginitian. At naisip ko, nakakainis. Kung kelan hindi ako handa, ang panget ko, saka kita nakita. Minus ganda points. Kainis talaga.

Hindi ako makatiis, 'pag akyat ko, nagtali ako ng buhok, nag-ayos ng konti at bumaba ulit para kunin ang sulat sa reception na hindi naman mahalaga. Tama ako ng diskarte. Patay malisya at hindi ako makatingin sa iyo kaagad. Pero nakikita ko sa gilid ng aking mga mata na nakatingin ka sa akin. Hindi ka nakatiis sabi mo "good morning mam". Tapos buti na lang, at siguro talagang love lang talaga ako ni God, chinika pa ako ni lady guard. Habang naguusap kami, tumitingin ka rin at nagtanong. Sinagot naman kita. Maikli lang iyon pero masaya na ako. Gusto ko pa sanang mag-stay pero alam kong hindi na dapat. Masaya ko. Basta masaya ako at sa wakas nakita din kita pagkatapos ng ilang araw na paghahanap. Meron akong mga gusto pero nahihiya na akong hingin pa pero alam ko naman na minsan hindi mo kailangan na sabihin pa basta nasa puso mo ang gusto mo, maririnig ka ni God. At alam kong ibibigay Niya ito kahit na hindi mo hilingin kung alam Niyang makakatulong ito sa iyo. Tulad ng pagtatagpo ng landas natin, Boy-toy. At nagpapasalamat ako doon. Sayang nga lang at hindi pupuwede. Hanggang crush lang ang pwedeng maramdaman ko para sa iyo. Kung ganoon ka man o hindi sa akin, hindi ko na aalamin at hindi ko rin hihingin na mangyari pa. Isa lang sana ang hiling ko, na sana hindi tayo magbago sa isa't-isa at manatili ang pagtrato natin sa isa't-isa tulad ng una nating pagkakakilala at una nating paguusap.

Hanggang kilig lang ako. At ito ang limitasyon ko na aware ako. :-)