The Pretender

People always thought I am lucky. Lucky because I do not have anything to worry about. Lucky because I do not appear in need of anything, to them.. One thing that they don't know.. I am a Pretender. It is not true that I don't have anything to worry about. It is certainly not true that I am not in need of anything. Does anyone know that I am empty? Has anyone looked deeply in my eyes and see the emptiness? None. Why? Because I am a pretender. Laughing heartily is one of my hobby, side by side with crying. But has anyone ever noticed that my laughters are just too loud, too happy? And has anyone ever noticed that my laugh is covering the pain inside? None. Because I am a pretender. When I talk, I talk lively, entertainingly. But no. It is untrue. Not the stories, but the way I present it to people. The liveliness is forced. The entertainment is a show. But all of it were appreciated. Because I am a pretender.

I pretend to be strong. I pretend to be okay. I pretend to be so full of life. The truth? I am crushed. I am empty. I am hurt. All of it were pretensions. And I have already mastered it. Nobody can look past me. Nobody. But myself. I often find myself pretending to other people and even force to pretend to myself. But the honesty of my heart cannot just possibly fool myself. I did my best to hide my own feelings from myself. But how can I succeed if for every pretension, and effort I make to force myself to be okay, I feel thorns. Thorns that deeply etch themselves on my heart. How can I force myself to be okay if every time I look at the mirror, I can see through my eyes the heaviness of my heart?

Sometimes, I want to fly. To be free. To be just oblivious of everything. Sometimes, I pray. And I cry. But at the end of each day, I know, I am still empty. I am still not healed. And yet, I have to prepare because tomorrow, tomorrow the show must go on.


The curtain is up, the audience claps, and waits for another great show from the master... The Star...


The Pretender.

Delete!

Eto na naman ako.. depression na ata talaga itong nararamdaman ko, hindi ko na gusto. May mga umaga na ayaw ko na magising. Kahit gising na ako, ayaw ko pa rin bumangon at pinipilit ko ang sarili ko bumalik sa pagtulog. Hindi dahil sa tinatamad ako. Kung hindi dahil alam kong sa pagtulog lang ako makakatakas. Oo, like a coward, tumatakas ako. Tumatakas ako na maisip siya, maalala siya. Sa pagtulog lang ako nakaakiwas sa kaniya. Kahit na minsan laman siya ng panaginip ko, at least, hindi parati. At least sandali lang. Hindi tulad ng pag gising ako, parang hindi siya naaalis sa isip ko. For each moment that I am awake, I feel so vulnerable. Anytime, pwede siyang pumasok sa isip ko. Nahihirapan na ako. Oo, hindi naman first time na nangyari ito sa akin. Pero ngayon lang ako nahirapan ng ganito. Sa pagkakataon pa na ito kung kailang tinutulungan ko naman ang sarili ko at buo ang puso ko na maka-move on. Pero wala pa rin. Nasasaktan pa rin ako at hindi pa rin ako maka-move on. Nagdadasal ako pero ayaw Niya akong pakinggan. Bakit? Wala naman akong tinatapakan na iba pero bakit ayaw Niya akong tulungan? Gusto ko na talaga makalimutan siya. Im hoping desperately na sana computer na lang ang utak ko na pwede kong piliin kung ano ang isa-save at ano ang ide-delete. Gusto ko lang naman maging ok na ako eh. Hindi ba pwede yun? Talaga bang kailangan miserable ang buhay ko? Dahil kung ganun, mabuti pa kung matatapos na lang ito.

Ayoko na... pagod na ako.. masyado na akong nasasaktan. Suko na ako. Ayoko na talaga.. please...

Misery...

Ang hirap naman talaga ng ganito.. gusto mo na maka-move on pero hindi mo magawa. Hindi dahil sa pinipigilan mo. Mahirap lang talaga. Hanggang ngayon laman pa rin siya ng mga panaginip ko. Siya pa rin ang isa sa mga karakter ng mga librong binabasa ko. Siya rin ang bida sa mga eksena na napapanood ko. Siya pa rin ang tauhan sa kantang naririnig ko. Sabi sa text if you want something badly, the whole universe will connive to give it to you. Eh bakit ako? Hiniling ko na bumalik siya, hindi nangyari. Hiniling ko na maka-move on na ako, hindi pa rin napagbigyan. Kaya hiniling ko na lang na mamanhid ako sa sakit na nararamdaman ko, langya naman pati ba naman yon ipinagdamot pa sa akin. Minsan iniisip ko ano ba ang nagawa kong mali at pinaparusahan ako ng ganito.

Durog na durog na ako. Ano pa ba ang dapat na mangyari sa akin bago ako pagbigyan? Sabi nila hindi ka lang pinagbibigyan kapag ang hiling mo ay hindi makaka-buti sa'yo o di kaya ay makakasakit ka ng iba. Im sorry pero seems to me, neither of the two will happen if pagbibigyan ang hiling ko. I mean come on, do I have to die first? Para na akong mababaliw sa sitwasyon ko eh. Nararamdaman ko na. Malapit na malapit na akong mabaliw. Depressed ako. Minsan nararamdaman ko na ang epekto nito sa katawan ko, sumasama ang pakiramdam ko ng wala namang dahilan. Takot akong gumising dahil ayaw kong maisip pa siya, o ang nakaraan namin. Nilalabanan ko ang depression, pilit na sinasalba ang sarili ko. Pero bakit ganito as if the whole universe is conspiring to make me feel more miserable. I just want to be OK. Masama ba yun? Pagbigyan nyo naman na ako. Wala naman akong ginawa na masama eh. Hindi naman ako nanapak ng kapwa. All that I did was to love. Please lang, ayoko na ma-stuck sa ganito. Tinutulungan ko naman ang sarili ko maka-move on eh. Tulungan niyo rin naman sana ako. Huwag niyo na sanang hadlangan. Huwag niyo na sana pigilan pa na maka-move on ako. Im begging you. Please... I just want to be OK.

Spare Me

Sana computer ang utak ko. So I can delete everything that I want to delete. Like memories that I am not yet ready to recall. Memories that do not teach me something but only hurt me entirely. Ayoko na ma-stuck sa ganitong situation. I know God allows this to happen for me to learn and be prepared for whatever it is that will come but I swear, hindi ko na kaya. I am crushed already. Upos na ako. I want to forget everything and keep it away. Miserable ang buhay ko ngayon and yet I have to pretend that I am okay. Even though it means that I am also fooling myself. I want to fool myself that I am Okay. But I cannot just deny it. It is the truth. A painful truth. I just want to set aside my heart. Where I won't feel it. And let the pain subside. Let me forget. I have learned the lesson I ought to learn. Please spare me. This is pain I could not anymore handle.