Delete!

Eto na naman ako.. depression na ata talaga itong nararamdaman ko, hindi ko na gusto. May mga umaga na ayaw ko na magising. Kahit gising na ako, ayaw ko pa rin bumangon at pinipilit ko ang sarili ko bumalik sa pagtulog. Hindi dahil sa tinatamad ako. Kung hindi dahil alam kong sa pagtulog lang ako makakatakas. Oo, like a coward, tumatakas ako. Tumatakas ako na maisip siya, maalala siya. Sa pagtulog lang ako nakaakiwas sa kaniya. Kahit na minsan laman siya ng panaginip ko, at least, hindi parati. At least sandali lang. Hindi tulad ng pag gising ako, parang hindi siya naaalis sa isip ko. For each moment that I am awake, I feel so vulnerable. Anytime, pwede siyang pumasok sa isip ko. Nahihirapan na ako. Oo, hindi naman first time na nangyari ito sa akin. Pero ngayon lang ako nahirapan ng ganito. Sa pagkakataon pa na ito kung kailang tinutulungan ko naman ang sarili ko at buo ang puso ko na maka-move on. Pero wala pa rin. Nasasaktan pa rin ako at hindi pa rin ako maka-move on. Nagdadasal ako pero ayaw Niya akong pakinggan. Bakit? Wala naman akong tinatapakan na iba pero bakit ayaw Niya akong tulungan? Gusto ko na talaga makalimutan siya. Im hoping desperately na sana computer na lang ang utak ko na pwede kong piliin kung ano ang isa-save at ano ang ide-delete. Gusto ko lang naman maging ok na ako eh. Hindi ba pwede yun? Talaga bang kailangan miserable ang buhay ko? Dahil kung ganun, mabuti pa kung matatapos na lang ito.

Ayoko na... pagod na ako.. masyado na akong nasasaktan. Suko na ako. Ayoko na talaga.. please...