Soar...

Sabi ng kaibigan ko kanina, wala na daw akong pakialam sa'yo, wala ka na daw sa puso ko. Pero alam mo, ang totoo, meron akong pakialam sa'yo. At hindi pa rin nagbabago kung ano ka sa puso ko dati.. hanggang ngayon, mahalaga ka pa rin sa akin. Mahal pa rin kasi kita.

Sinabi ko sa kaniya kanina na bahala ka kung saan ka masaya eh di sige. Totoo yun. Gusto ko lang kasi maging masaya ka. Yun din ang dahilan kung bakit hinayaan kita. Narealize ko kasi na para kang isang ibon, cliché as it may seem. Mas masaya ka pag malaya kang nakakalipad. Ayaw mo ng ikinukulong ka. Ayaw mo ng pinakikialaman ka.

Ang totoo, hindi ko alam kung kaya kong palayain ka. Hindi ko alam kung kaya kong wala ka. Ngayon pa lang nahihirapan na ako. Hindi ko mapigilan ang sarili ko. Hindi ko kayang pilitin ang sarili ko na wag kang mahalin. Pero anong magagawa ko kung ayaw mo na? Anong magagawa ko kung ikaw na ang bumitiw? Ngayon lang ulit ako nakaramdam ng ganito. Hirap nanaman akong mag-move on. Kung tutuusin, nakakapanghinayang. Madami na tayong nabuong pangarap. Madami na tayong plano. Mga pangarap at plano na para sa atin. Isang buhay na tayo ang magkasama.

Ngayong wala ka na sa akin, hindi ko alam kung paano ko muling bubuohin ang pangarap na hindi ka kasama. Hindi ko alam kung paano ko muling haharapin ang bawat araw na nag-iisa ako. Iisipin mo na ma-drama pero yan ang totoo. Naniwala ako na ikaw na.

Maraming nagsalita tungkol sa'yo. Marami akong narinig na laban sa'yo. Pero hindi ko sila binigyan ng pagkakataon. Pumili ako. At ikaw ang pinili ko. Ikaw ang pinaniwalaan ko.

Pero kung talagang hanggang dito na lang tayo, kung dito ka sasaya... tulad ng isang ibon. Hahayaan kitang lumipad. Hindi kita hahadlangan. Ibibigay ko sa'yo. Kahit mag-iisa ako. Kahit masasaktan ako. Kahit ito lang ang maibigay ko. Sumaya ka lang.

Kahit kailan, hindi ko inisip o ginusto na hadlangan ka sa mga pangarap mo. Hindi mo lang ako nabigyan ng pagkakataon na ipakita sa'yo ang suporta ko.